Mercabá

Ícone

Obras da Patrística

O Erro do Bispo de Mopsuéstia

Capítulo XXXIV da Summa Contra Gentiles, de São Tomás de Aquino:

Of the Error of Theodore of Mopsuestia concerning the Union of the Word with Man

BY the foregoing chapters it appears that neither was the divine nature wanting to Christ, as Photinus said; nor a true human body, according to the error of the Manicheans; nor again a human soul, as Arius and Apollinaris supposed. These three substances then meet in Christ, the Divinity, a human soul, and a true human body. It remains to enquire, according to the evidence of Scripture, what is to be thought of the union of the three. Theodore of Mopsuestia, then, and Nestorius, his follower, brought out the following theory of this union.

Continue lendo »

Filed under: Textos

Hoje, nasceu para nós o Salvador!

Dos Sermões de Santo Elredo de Rievaulx, abade

Hoje, na cidade de Davi, nasceu para nós o Salvador do mundo, que é o Cristo Senhor! (cf. Lc 2, 11). Esta cidade é Belém, para a qual devemos acorrer, como os pastores fizeram ao ouvir esta notícia. Por isso, costumais cantar (no hino da Virgem Maria): “Cantaram glória a Deus, acorreram a Belém”. E isto vos servirá de sinal: encontrareis um recém-nascido, envolto em faixas e deitado numa manjedoura (Lc 2, 12).

Eis porque vos disse que deveis amá-lo. Temei o Senhor dos anjos, mas amai o pequenino; temei o Senhor de majestade, mas amai o que está envolto em faixas; temei o que reina no céu, mas amai o que está deitado na manjedoura. Mas que sinal receberam os pastores? Encontrareis um recém-nascido, envolto em faixas e deitado numa manjedoura. Ele que é o Salvador, ele que é o Senhor. Mas que há de especial no fato de estar envolto em faixas e deitado numa manjedoura? Não são também as outras crianças envolvidas em faixas? Então, que tipo de sinal é este? Na verdade é um grande sinal, se o soubermos compreender. E havemos de compreender, se não nos limitarmos a ouvir esta mensagem de amor, mas também tivermos no coração a luz que brilhou com os anjos. Foi assim que um deles apareceu com luz, quando anunciou pela primeira vez esta notícia, para sabermos que só os que têm a luz espiritual no coração é que ouvem a verdade.

Muito se pode dizer deste sinal; mas, porque a hora vai adiantada, falarei pouco e brevemente. Belém, a “casa do pão”, é a santa Igreja, na qual se serve o corpo de Cristo, o pão verdadeiro. A manjedoura de Belém é o altar da Igreja, onde as ovelhas de Cristo se alimentam. Desta mesa está escrito: Diante de mim preparas uma mesa (Sl 22 [23], 5). Nesta manjedoura, Jesus está envolto em panos, e o invólucro de panos pode ser comparado aos véus do sacramento. Nesta manjedoura, sob as espécies do pão e do vinho, está o verdadeiro corpo e sangue de Cristo. Cremos que ali está o próprio Cristo, mas envolto em panos, isto é, oculto no sacramento. Não temos sinal maior e mais evidente do nascimento de Cristo do que o seu corpo e sangue que recebemos todos os dias no santo altar; daquele que, nascido da Virgem por nós uma vez, vemos por nós se imolar diariamente.

Portanto, irmãos, corramos à manjedoura do Senhor. Mas antes, preparemo-nos o melhor possível por sua graça para esse encontro, e associados aos anjos, de coração puro, consciência reta e fé sincera (cf. 2Cor 6, 6), cantemos ao Senhor em toda a nossa vida e conduta: Glória a Deus no mais alto dos céus, e paz na terra aos homens por ele amados! (Lc 2, 14). Por nosso Senhor Jesus Cristo, a quem sejam dadas honra e glória, pelos séculos dos séculos. Amém.

Filed under: Santo Elredo, Sermões

Veio o Senhor de todos sob a forma de servo

Fonte

De Teódoto de Ancira, bispo

Veio o Senhor de todos sob a forma de servo, revestido de pobreza, de modo a não afugentar os que buscava. Em terra incerta, escolhendo um lugar desconhecido para nascer, foi dado à luz por uma Virgem pobre, na pobreza total, para que pelo silêncio cativasse os homens que vinha salvar. Pois se tivesse nascido na glória, rodeado de muitas riquezas, diriam, sem dúvida, os infiéis, que a transformação da terra fora obra do dinheiro. Se tivesse escolhido Roma, a maior cidade, atribuiriam ao poder dos seus cidadãos a mudança do mundo.

Se fosse filho do imperador, atribuiriam ao poder tal benefício. Se fosse filho de um legislador, atribuiriam-no às leis. Mas que fez ele? Escolheu tudo o que é pobre e vil, tudo que há de mais medíocre e obscuro, para sabermos que só a divindade transformou a terra. Por isto, escolheu uma mãe pobre, uma pátria ainda mais pobre, fazendo-se pobre de bens terrenos.

Isto te é mostrado pelo presépio. Como não havia um berço para reclinar o Senhor, foi colocado numa manjedoura, e sua indigência das coisas mais necessárias tornou-se uma ótima profecia. Foi assim posto na manjedoura para anunciar que se fazia alimento até mesmo dos irracionais. Pois o Verbo, Filho de Deus, nascendo pobre e jazendo num presépio, atrai a si os ricos e os pobres, os eloqüentes e os incultos.

Vede, portanto, como a indigência se tornou profecia, e a pobreza mostrou ser acessível a todos aquele que por nós se fez pobre. Ninguém se deteve por medo das esplêndidas riquezas do Cristo, nem a imponência do poder impediu alguém de se aproximar dele; mas apareceu pobre e comum, oferecendo-se a si mesmo para salvar a todos.

No presépio, o Verbo de Deus se manifesta corporalmente, a fim de que tanto os seres racionais como os irracionais possam participar do alimento da salvação. Penso ser isto que o profeta proclamava, quando falava do mistério do presépio: O boi conhece o seu dono, e o jumento, a manjedoura de seu senhor; mas Israel é incapaz de conhecer, o meu povo não pode entender (Is 1,3). Fez-se pobre por nós aquele que é rico, tornando facilmente perceptível a todos a salvação do Verbo de Deus. Também Paulo o indica, ao escrever: Por causa de vós se fez pobre, embora fosse rico, para vos enriquecer com a sua pobreza (2Cor 8,9).

Mas quem era esse que enriquecia? E de que enriquecia? Como ele se fez pobre por nós? Quem é, dizei-me, que, sendo rico, se fez pobre por minha pobreza? Pensas que foi o homem que apareceu? Mas este nunca se tornou rico, nascido que foi pobre e de pais pobres. Quem era, pois, e de que enriquecia esse rico que por causa de nós se fez pobre? A resposta é: Deus enriquece a criatura. Foi Deus mesmo quem se fez pobre, fazendo sua a pobreza daquele que se podia ver. Pois ele é rico pela divindade, e por causa de nós se fez pobre.

Filed under: Teódoto de Ancira

Glory to God in the Highest

Fonte

Glory to God in the highest
And peace to His people on earth
Lord God, Heavenly King, Almighty God and Father
We worship You
We give You thanks
We praise You for Your glory

Lord Jesus Christ, only Son of the Father
Lord God, Lamb of God
You take away the sins of the world
Lord, have mercy on us
You are seated at the right hand of the Father
Receive our prayer

For You alone are the Holy One
For You alone are the Lord
For You alone are the Most High
Jesus Christ
With the Holy Spirit
In the glory of God the Father

Amen

Filed under: Música

Laços de Família

(via Antonio Fernando Borges)

Não fosse em tempo assim de calmaria,
não fosse nessa ausência, nesse vento
que não vem, se não fosse este momento,
este momento cheio de agonia,

não fosse aquela brisa, aquele lento
afago, ah, se não fosse por Maria,
se não fosse por ela, quem teria
paciência com tanto adiamento?

Se não fosse por ela, se não fosse
pelo que ela agüentou, pela alegria
que ela embalou perplexa, que ela trouxe

em si e deu à luz e um belo dia
devolveu ao Senhor… Se a espera é doce,
é por causa da calma de Maria.

Bruno Tolentino

Filed under: Poesia

Mensagem de Natal

Após ter escrito essa mensagem, enquanto a examinava mais calmamente, não cheguei a confirmar a existência de um erro nela. Como ela já foi aprovada por alguém bem mais inteligente que eu, acho que posso postá-la aqui. Mas peço aos visitantes do blog: se eu tiver proferido alguma asneira, avisem-me!


Seguirei, conforme minhas pobres capacidades, o exemplo do filósofo Olavo de Carvalho, procurando expor aqui, bem brevemente, meus votos de um feliz Natal aos leitores do Mercabá.

Poderia começar o texto de forma negativa, criticando o consumismo e a sanha da compra de presentes que parecem se sobrepor e substituir o significado original da celebração. Mas não farei isso; ao contrário, convido o leitor a seguir uma linha de pensamento perfeitamente racional e positiva, exposta formidavelmente por Santo Anselmo em Cur Deus Homo.

Comecemos essa escalada ao entendimento da importância da Encarnação por uma operação simples: a classificação das ofensas. Existe, evidentemente, uma hierarquia nos ultrajes e nos insultos, de acordo com o ultrajado e o ofendido. Quanto mais elevado e mais insigne for ele, pior será a ofensa. Assim, o ultraje a um sábio é mais grave que o ultraje a um vagabundo; o ultraje a um consagrado é mais temível que o ultraje a um pulha. Além disso, a cada ofensa corresponde uma reparação própria, tanto mais penosa e dolorosa quanto mais perigosa for a ofensa, e o retorno à amizade com o ofendido torna-se igualmente mais penoso quanto mais temerário for o insulto. É mais difícil reatar uma amizade com alguém que você chamou de imbecil do que com alguém taxado de ignorante, por exemplo.

O que dizer, então, de uma ofensa a Deus? O que seria capaz de reintroduzir o homem na amizade com Seu Criador, se a própria criatura faz o que é abominável a Seus olhos?

Convenhamos que nesse grau de gravidade, nenhum ato humano, nenhuma façanha, nenhum grande gesto, nenhuma proeza seria capaz de pagar as dívidas com Deus. Nem mesmo na soma das capacidades humanas haveria poder suficiente para restituir a amizade ofendida. O único ato que poderia realizar esse resgate seria um ato de amor infinito, anulando uma injúria ilimitada. Mas é óbvio que mesmo o amor de toda a criação seria ainda finito. Como, então, uma alma humana poderia votar a Deus um amor infinito capaz de satisfazer a ofensa?

Tal homem, que amasse a Deus infinitamente e reparasse a abominável injúria cometida, teria de realizar um gesto muito maior do que qualquer ato humano, por dever ser também divino. Apenas o sacrifício de um perfeito homem que fosse inteiramente Deus reataria a amizade humana com seu Criador. Seu ato tinha a obrigação de agradar a Deus tanto quanto O desagradaram as iniqüidades humanas. Ora, essa alma humana a que me refiro não apenas agradou de forma equivalente a Deus, mas superou por imensa vantagem as ofensas. Suas obras, sua vida, seu sacrifício, não apenas nos reintroduziram na amizade de Deus, mas destruíram por completo a nossa covarde submissão ao banho de sangue de sacrifícios inúteis, multiplicados na forma de vinganças, de procura por bodes expiatórios e adoração a falsos deuses. Tal alma humana de uma pessoa divina não apenas satisfez as nossas dívidas, mas nos resgatou da opressão sinistra do pecado e da morte. Refiro-me, evidentemente, a Jesus Cristo.

Gostaria de terminar a mensagem com uma advertência: não se deixe fraquejar pela aparente supremacia dos poderes desse mundo. O sacrifício necessário à satisfação da injúria a Deus já foi feito. Consummatum est.

Filed under: Textos

Feliz Natal

Puer Natus Est

1. Puer nátus in Béthlehem, allelúia:
Unde gáudet Jerúsalem, allelúia, allelúia.

2. Assúmpsit cárnem Filius, allelúia,
Déi Pátris altíssimus, allelúia, allelúia.

3. Per Gabriélem núntium, allelúia,
Virgo concépit Filium, allelúia, allelúia.

4. Tamquam spónsus de thálamo, allelúia,
Procéssit Mátris útero, allelúia, allelúia.

5. Hic jácet in praesépio, allelúia,
Qui régnat sine término, allelúia, allelúia.

6. Et Angelus pastóribuis, allelúia,
Revélat quod sit Dóminus, allelúia, allelúia.

7. Réges de Sába véniunt, allelúia,
Aurum, thus, myrrham ófferunt, allelúia, allelúia.

8. Intrántes dómum invicem, allelúia,
Nóvum salútant Principem, allelúia, allelúia.

9. De Mátre nátus Virgine, allelúia,
Qui lúmen est de lúmine, allelúia, allelúia.

10. Sine serpéntis vúlnere, allelúia,
De nóstro vénit sánguine, allelúia, allelúia.

11. In carne nóbis símilis, allelúia,
Peccáto sed dissímilis, allelúia, allelúia.

12. Ut réderet nos hómines, allelúia,
Déo et síbi símiles, allelúia, allelúia.

13. In hoc natáli gáudio, allelúia,
Benedicámus Dómino, allelúia, allelúia.

14. Laudétur sáncta Trínitas, allelúia,
Déo dicámus grátias, allelúia, allelúia.

Filed under: Hinos

Sanctus

SANCTUS, Sanctus, Sanctus,

Dominus Deus Sabaoth.

Pleni sunt caeli et terra gloria tua.

Hosanna in excelsis.

Benedictus qui venit in nomine Domini.

Hosanna in excelsis.

Filed under: Hinos

American readers

Recently, I received a lot of visits from american guys, and they have been searching some stuff that isn’t available in English. They had to recur to a very dubious tool: Google Translation. Well, I don’t want to see honest and interested people making such an unworthy effort to read the Fathers Works, so I’ll just indicate the best sites devoted to that subject :

New Advent

Thesaurus Precum Latinarum

Early Christian Writings

Christian Classics Etheral Library

I wish all my english-speaking readers have a profitable reading.

Filed under: Textos

Teódoto de Ancira

Fonte

teodoto.jpg

Teodoto fue obispo de Ancira, una población situada en Galacia, en el Asia Menor. Amigo personal de Nestorio, fue, sin embargo, uno de sus principales adversarios, cuando el Concilio de Efeso del año 431 condenó las doctrinas de aquél como heréticas. Nestorio afirmaba la existencia de dos personas en Jesucristo, negando el título de Madre de Dios a la Virgen Marta.

Teodoto alcanzó un gran prestigio como teólogo y defensor de la ortodoxia; junto a San Cirilo de Alejandra, representó un papel de primer orden en la confutación de los errores nestorianos. Adentrándose en el misterio de la Encarnación del Hijo de Dios, expuso con claridad y defendió con firmeza la verdad de la existencia de dos naturalezas en la única persona de Cristo y exaltó de modo especial la maternidad divina de Santa Marta, junto a su perpetua virginidad. Su muerte tuvo lugar en torno al año 446.

Entre sus obras merecen especial mención las dos homilías sobre el nacimiento del Señor. Pronunciadas en Ancira, fueron leídas en el Concilio de Efeso e introducidas en sus Actas.

Se recoge a continuación un pasaje de una de estas homilías. Con un estilo de argumentación muy típico de la época, Teodoto explica cuál es la lección fundamental que nos enseña la pobreza del Nacimiento de Nuestro Salvador: asumiendo nuestra naturaleza humana en medio de una gran indigencia, nos hizo participes de la
riqueza de su divinidad.

LOARTE

Filed under: Teódoto de Ancira

Teodoro de Mopsuestia

Fonte

TEODORO DE MOPSUESTIA había nacido en Antioquía, donde estudió y estableció una amistad duradera con San Juan Crisóstomo; esta amistad le indujo primero a entrar en un monasterio y luego, después de haberlo abandonado muy pronto, a regresar a él. El año 392, cuando llevaba ya nueve años de sacerdote, fue consagrado obispo de Mopsuestia, en Cilicia. Murió el 428, rodeado de gran fama.

Teodoro es el autor más famoso y más representativo de la escuela de Antioquía. Con sus numerosas obras ha pasado sin embargo lo mismo que con las de su maestro Diodoro de Tarso; últimamente se han podido recuperar algunas a través de sus traducciones a lenguas orientales, y junto con los fragmentos existentes de otras permiten hacer una reconstrucción aceptable de su teología. Así, por ejemplo, cita a menudo las cláusulas del símbolo bautismal, de manera que es posible rehacer éste y, de paso, darse cuenta de que es bastante diferente del que le atribuyeron sus enemigos.

En exégesis, parece que comentó casi todos los libros de la Escritura, siguiendo con gran rigor científico el método histórico y filológico propio de la escuela; escribió una obra Contra los alegóricos, en contra de Orígenes, cuyo título señala su posición frente a la exégesis alejandrina. Tiene también 16 Homilías catequéticas, recuperadas el año 1932; unas siguen el símbolo niceno y van destinadas a los catecúmenos y otras versan sobre el padrenuestro, el bautismo y la Eucaristía y se destinan a los neófitos, de una manera que recuerda la obra semejante de Cirilo de Jerusalén. Entre sus escritos dogmáticos destaca su obra Sobre la encarnación; tiene además una Disputa con los macedonianos, una refutación Contra Eunomio, otra Contra Apolinar y otra Contra los defensores del pecado original, que parece que sostenían que éste había corrompido la naturaleza humana. Son también obras suyas un escrito Contra la magia y otro, el Libro de las perlas, que posiblemente fuera una colección de cartas.

Filed under: Teodoro de Mopsuestia

São Sofrônio de Jerusalém

Fonte

sophronius_of_jerusalem_11march.jpg

Nació en Damasco, hacia el año 560. Probablemente ejerció como profesor de Retórica, hasta que, todavía joven, abrazó la vida monacal. Pasó veinte años bajo la dirección experta de San Juan Mosco. Juntos visitaron varios monasterios de Egipto, con el propósito de pasar a Roma. Una vez en la Ciudad Eterna, el año 619 murió San Juan Mosco. Entonces, San Sofronio decidió regresar a Palestina. En el año 633 o 634 fue elegido Patriarca de Jerusalén, mostrándose desde entonces como un pastor celoso de su grey.

La biografía de San Sofronio podría centrarse en dos polos de interés: su afán de santidad y su integridad doctrinal, que le llevó a sufrir mucho por defender la fe católica frente a la herejía del monotelismo. Estas dos características quedan muy bien reflejadas en su producción literaria, de la que nos han llegado algunas obras que podrían llamarse de entretenimiento, unos cuantos himnos y varios escritos hagiográficos, como la Vida de los santos egipcios Ciro y Juan y algunos fragmentos de una biografía del Patriarca alejandrino Juan el Limosnero, compuesta junto a San Juan Mosco.

El mismo año de su muerte, 638, vio con inmenso pesar como la Ciudad Santa caía en manos de los musulmanes, por obra del Califa Omar.

LOARTE

Filed under: São Sofrônio de Jerusalém

Santiago de Sarug

Fonte

Santiago de Sarug es uno de los grandes Padres de la Iglesia siria. Nació en el año 451 en el distrito de Sarug, a orillas del Eufrates. Según la tradición, completó sus estudios teológicos en Edesa, donde recibió unos sólidos conocimientos lingüísticos, filosóficos y teológicos. A los 22 años de edad se hizo monje y eremita.

No abundan los datos sobre su vida: en el año 502 es nombrado corepíscopo, oficio eclesiástico que ejercía una jurisdicción delegada del obispo. Durante esta época, visitó muchos monasterios ganándose la estima de monjes y eremitas. En el 519
fue consagrado obispo; y desde ese momento desarrolló un extensa labor pastoral hasta el momento de su muerte, acaecida dos años más tarde. Su fama de santidad lo hizo entrar en la liturgia y en el calendario de los santos. En la Iglesia latina es recordado el 29 de octubre.

Santiago de Sarug ha dejado una obra variada y abundante. Destacan los escritos en verso. Según algunos estudiosos, predicó unas 760 homilías, aunque sólo se han conservado la mitad y no todas han sido publicadas. En los siguientes párrafos, tomados de una de sus homilías sobre la Virgen, destaca el cariño con que Santiago de Sarug habla de la belleza sobrenatural y humana de nuestra Madre del Cielo.

LOARTE

Filed under: Santiago de Sarug

Salviano de Marselha

Fonte

Los datos biográficos que se poseen sobre su vida son escasos. Nacido en los primeros años del siglo V, en Colonia o Tréveris, no se sabe con certeza cuando se trasladó al sur de la Galia. Desde el año 426 vive en la comunidad monástica de la isla de Lerins, frente a las costas de Marsella. Tres años mas tarde era sacerdote.

Sus escritos revelan una esmerada formación cultural, y merecen especial atención sus estudios jurídicos. De las numerosas homilías y de su producción literaria se han conservado algunas Cartas y los tratados A la Iglesia y Sobre el gobierno divino. Esta última es su obra más importante, compuesta de ocho libros, en la que desarrolla el tema de la providencia divina. Se dirige a los cristianos para fortalecerles en la fe y en la confianza en Dios, en medio de la situación en que se encontraban los católicos en aquellos tiempos, bajo el dominio de los pueblos germánicos. Junto a la intención apologética, la obra trata de atajar los desórdenes morales del momento y exhorta a la conversión.

LOARTE

Filed under: Salviano de Marselha

São Romano, o Cantor

Fonte

Los escasos datos biográficos que poseemos sobre Romano proceden de dos documentos menores, de origen litúrgico: el Sinasario y el Meneo. Según esos textos, Romano nació en Siria, en la ciudad de Emesa, hacia el 490. Ordenado diácono en Beirut, durante el reinado del Emperador Anastasio se trasladó a Constantinopla, donde fue incorporado a la iglesia de la Santísima Madre de Dios. Allí se entregó a una vida de oración y de mortificación, caracterizada por su devoción a la Virgen. En el santuario de la Madre de Dios, recibió el carisma poético. Cuenta la tradición que una noche de Navidad se le apareció la Virgen y le entregó un rollo para que lo masticara y engulliera. Apenas cumplió su mandato, subió al ambón e improvisó un himno en alabanza del Nacimiento del Señor. La vena poética, milagrosamente desatada en él, inspiró nuevos y numerosos Kondakia, himnos para las principales festividades litúrgicas del año, especialmente las de Cristo y la Virgen. Se dice que compuso un millar de himnos, aunque son muchos menos los que han llegado hasta nosotros. Romano, que ha pasado a la historia con el sobrenombre de el cantor, murió entre el 555 y el 562, y fue sepultado en la iglesia de Ciro, donde se celebra su memoria el 1 de octubre. Aunque los temas de sus composiciones son muy variados, destacan los himnos mariológicos. La figura de la Virgen es contemplada a la luz de la vida y de la obra redentora de su Hijo.

LOARTE

Filed under: São Romano

Atenção!

Se você acha que a Filosofia Cristã foi superada; que a Igreja é arcaica e precisa progredir; que o Cristianismo é irracional; que os Cristãos são incapazes de responder a críticas; que a Teologia moderna é superior à antiga, retrógrada; que a Patrística pertence a um contexto histórico incompatível com a modernidade; que a Igreja sempre controlou consciências;... Suma desse site. Vá ler o Código da Vinci, e faça bom proveito.

Categorias

Blogroll- Brasil

Blogroll- Portugal

Blogroll- USA

Hinos

Música Sacra - Natal

Música Sacra - Páscoa

Música Sacra - Quaresma

Música Sacra- Advento

Site Meter

  • Site Meter

Sites

Wordpress